Een kleine 2 weken voor vertrek, kwam er namelijk een onzekerheid om de hoek kijken…
Bij de medische keuring voor de MDS (zie ook mijn andere blog) kreeg ik te horen dat de rust ECG (hartfilmpje) en het VO2Max resultaat prima waren. Mijn manier van trainen en het dieselen zijn dik in orde. Dat houdt in dat het lange duurvermogen er goed in zit.
En dat is wat we moeten hebben voor de MDS…
Er was alleen één maar… In de test was er namelijk een klein momentje dat afweek.
Iets waar een vraagteken bij moest worden gezet: krijgt mijn hartspier genoeg zuurstof na inspanning?
Daarom werd er een tweede paar ogen ingezet om naar de afwijking te kijken. Een sport cardioloog van het UMC in Amsterdam, conform het protocol.
Er werd gezegd dat het niets was om me heel druk over te maken. Mocht er toch iets verkeerds zijn, dan werd ik gebeld.
Een week na de medische keuring werd ik 2 keer gebeld, terwijl ik bezig was met een intervaltraining. Toch maar even snel de voicemail afluisteren…met de boodschap dat de sport cardioloog mij op consult wou hebben. Daarom zat ik 3 dagen later weer in Papendal, waar duidelijk werd dat er toch aanvullende onderzoeken moesten gebeuren. En wel met spoed, omdat ik bijna vertrek voor het MDS avontuur!
Maar eerst direct weer terug naar Enschede om bloed te prikken. Dit was nodig om mijn nieren te checken, die moeten namelijk goed zijn voor de aangevraagde CT-scan. Gelijk maar even mijn jaarlijkse diabetes controle bij de internist gedaan ;-)
Ik kreeg diezelfde dag alle uitslagen, om door te sturen naar de sport cardioloog.
Waarop de met spoed aangevraagde scans werden ingepland.
En weer 3 dagen later zat ik dan in een wachtkamer van het Amsterdam UMC…
Ik keek om me heen en voelde me totaal niet ziek. Ik ben toch niet echt ziek?
Mijn hart heeft me altijd ondersteund tijdens alle zware en uitdagende inspanningen?!
Voor de CT-scan werd er een infuus ingebracht. Mijn bloeddruk was zoals altijd mooi laag, maar mijn pols aan de hoge kant. Ik kreeg een tabletje om deze naar beneden te krijgen, omdat het voor de foto’s laag genoeg moet zijn om scherpe beelden te krijgen. Mijn Garmin horloge had ik maar even afgedaan om te voorkomen dat ik telkens zat te loeren of die zakte ;-). De foto’s waren gelukt om daarna de scan te maken.
Vervolgens door voor een hart echo. Er was een fijne mevrouw die deze afnam. Ik kon meekijken op het scherm, waar er op verschillende plekken werd gekeken.
Wederom foto’s die vast werden gelegd. Ook een geluidsopname. Nieuwsgierig als ik ben stelde ik vragen over wat er te zien of te horen was. Een vraag of deze dame direct door heeft of er iets mis is, werd scherp beantwoord met jazeker. Het antwoord wat ik direct terugkreeg was dat het er in eerste instantie goeduit zag, maar juist het verdiepen en verder onderzoek met de gegevens ze dat inzicht geeft wat ze willen weten.
Met een vermoeid hoofd en lijf terug naar huis. Om nog één nachtje te moeten slapen voor het verlossende antwoord. Ondanks dat dit alles echt supersnel is geregeld! Grote complimenten voor de sport cardioloog van Amsterdam UMC.
Wat een week…. Hoe fysiek en mentaal samengaan, gaf deze week perfect weer.
Mijn lijf voelde zwaar, de trainingen waren moeilijk, de nachten waren kort, het lijf reageerde op de bewuste en onbewuste gedachten dat er een kans was dat ik na één jaar voorbereiding uiteindelijk één week van tevoren niet weg zou kunnen gaan.
Er gingen heel wat scenario’s door mijn hoofd. Van relativeren tot angst. Van strijdlustig tot teleurstelling. Dit gaat een mooi hoofdstuk voor mijn boek worden is een gedachte waar ik troost uit kan putten ;-) Je begrijpt dat dit een korte versie van de conversatie in mijn hoofd was.
Het kon meerdere kanten op gaan.
Of totaal foute boel en dan zou het avontuur direct stoppen.
Of een grijs gebied en dan was het geheel mijn eigen verantwoordelijkheid om het MDS avontuur aan te gaan.
Of alles is goed en ik kon met een gerust hart (letterlijk en figuurlijk) aan het MDS avontuur beginnen, waar ik ontzettend veel tijd en energie in heb gestoken.
Denk aan veel uitzoek werk, trainingsmomenten, de juiste mensen om me heen verzamelen. Met alle kriebels voor een nieuw avontuur!
Eén dag na het onderzoek was daar het telefoontje in de middag.
De sport cardioloog vraagt me of ik in de zenuwen zit.
Mijn antwoord: Ja, verschrikkelijk!!
Zijn verlossende reactie: Nou, alles ziet er perfect uit! Je krijgt groen licht! We moesten zeker weten voor zo’n avontuur of het goed zat. En dat zit het.
YES!!! Ik kan wel janken, zei ik tegen hem.
Mijn hart en lijf zien er sterk genoeg uit om dit te mogen beleven.
Wat kijk ik uit naar mijn Paasweekend…. Richting rust en ontspanning!
Al ga ik kruipend over die MDS finish, die gaat er zeker komen!
