Om deel te mogen nemen aan de Marathon des Sables, is een ECG-onderzoek verplicht. Deze moet binnen een maand voor vertrek naar Marokko gebeuren, zodat er een stempel op het beruchte MDS papiertje komt te staan. Met andere woorden: de goedkeuring om te mogen starten met dit avontuur!
Het onderzoek vindt plaats bij het Medisch Sport Centrum Papendal in Arnhem. Om het compleet te maken, wordt er direct ook een VO2Max test (een meting van het maximale (Max) volume (V) aan zuurstof (O2) dat je lichaam kan opnemen en gebruiken tijdens (intensieve) inspanning) gedaan op de loopband. Dit gaf samen een goed beeld of ik de trainingen in de juiste zones aan het trainen ben en hoe mijn duurvermogen zou zijn. Als eerste is er de intake met de sportarts en heb ik wat gezonde spanning. En natuurlijk vindt hij het ook interessant dat ik een kunstmatige alvleesklier (AP) draag.
Aangezien de AP nog zo nieuw is, staat de medische wereld vaak te popelen om hier vragen over te stellen (ze zijn allemaal gek op data ;-) nou die komt er wel over een aantal weken).
Bloeddruk, lengte en gewicht werden genoteerd. Met vooral veel plakkers op mijn lijf om te bevestigen. Eerst in rust een ECG. En daarna werd ik in een harnas gehesen met weer de nodige plakkers en een kastje op de rug.
Na het warm hardlopen van 4 min werd de snelheid elke minuut met 1 km per uur opgehoogd (te beginnen met 7 km per uur). Het ophogen gaat net zolang door, totdat het niet meer gaat.
Naar mijn idee was ik te vroeg gestopt en in eerste instantie, ook niet zo tevreden.
Achteraf was dit misschien niet eens nodig. Ik hoorde bij de 20% aan de bovenkant en mijn zuurstof opname was groot. Dus TOP voor het dieselen (heel lang doorgaan op een rustig tempo) tijdens de MDS.
Waar ik alleen niet op rekende, was dat ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt.
Door mijn diabetes type 1 functioneert mijn lichaam niet zoals het hoort.
En hoe goed ik ook mijn best doe, hoe weinig ik er soms aan denk of wil denken….
Feiten zijn feiten. Het is met zo’n uitdaging 10 keer zo hard werken om alle ballen hoog te houden. Om mijn lijf in model te krijgen zoals ik graag zou willen. Om bijna alles zo te laten functioneren en kloppen, dat het ook mij lukt om de finish te halen.
Ja, ik weet dat ik trots mag zijn op de pogingen die ik waag en waar ik mezelf toe kan zetten. Maar toch onverwachts, het verdriet wat ik voelde vanwege het feit dat ik een auto-immuunziekte heb, hier niks aan kan doen, en dus afhankelijk ben van het toedienen van insuline. Ook dat verdriet mag ruimte krijgen…
Avonturen beleef je niet zomaar. Niet alleen fysiek, zeker ook mentaal in de voorbereidingen, die zijn goud waard. Het geeft mij zoveel inzichten. Waar ik sta als mens, hoe ik over mezelf denk, hoe veerkrachtig ik me voel, hoe kwetsbaar het leven is, hoe dankbaar ik mag zijn dat ik in staat ben om iets negatiefs in positiefs te draaien. In mogelijkheden kan denken, verdriet en angst mag voelen, het avontuur te kunnen delen met mensen om mij heen en steun te durven vragen.
De stempel op het beruchte MDS papiertje is binnen. Er moet nog een mail ter bevestiging komen dat er groen licht is.
Er was namelijk een klein momentje (10 sec) wat afweek in de test. In 95% van de
gevallen is dit niks. Ik vertrouw erop dat mijn uitslag er binnen enkele dagen is. Zodat ik weer wat kan afstrepen van het lijstje. En ik verder ga met me focussen op de laatste drie voorbereidende weken.
